Corsica is een enkel groot ansichtkaartmotief op een schaal van 1: 1 en ook in 3D. Het kan niet beter. De foto’s die Corsicaanse toeristen graag mee naar huis nemen en die ze voor vrienden en kennissen onder hun neus houden – al dan niet gevraagd – zien er ook uit (zelfs weken en misschien zelfs jaren na hun vakantie). Maar zoals het oude gezegde luidt: waar licht is, is ook schaduw. Dit geldt ook voor Corsica. En hier wordt de schaduw Bastia genoemd.
Allereerst moet men ter verdediging van Bastia het voor de hand liggende stellen: Bastia is een havenstad. Elke dag meren hier veel veerboten aan die toeristen en de lokale bevolking verbinden met het vasteland. Bastia heeft dus een doel – weliswaar niet onbelangrijk en, vanuit economisch oogpunt, waarschijnlijk uiterst belangrijk voor Corsica. Maar is het leuk? Moet je hier blijven hangen en een sightseeingtour maken, misschien zelfs een (halve) dag van de waardevolle vakantietijd doorbrengen? Het antwoord is heel duidelijk: nee. Bastia biedt geen mooie stranden of verfijnde promenades of iets dergelijks. Het komt ook lang niet overeen met het beeld van het kleine Corsicaanse pittoreske vissersdorpje. Dit is overigens maar een paar kilometer verder te vinden, bijvoorbeeld in Erbalunga. Maar terug naar Bastia.
Wat we hier op deze vrijdagmiddag aantreffen: lege straten en doelloos ronddwalen, een beetje verloren ogende toeristen van verschillende nationaliteiten, die allemaal proberen de tijd te doden tot hun veerboten (eindelijk) arriveren. Ze bevolken de schaars bezochte cafés en bistro’s bij de haven. Aan hun ogen is duidelijk te zien dat het verdriet van de stad over hen wordt gewreven.
Misschien heeft de een of de ander (zoals wij) in het begin geprobeerd de situatie te verdoezelen en er iets goeds uit te halen. U kunt de wachttijd gebruiken voor een spontane sightseeingtour! Misschien ontdek je iets dat je nog niet weet. Maar na een (korte) wandeling door de zogenaamde “oude stad” volgt ontgoocheling en wordt al snel duidelijk: er is hier niets dat nergens duizend keer is gezien. Eindeloze straten met redelijk mooie huizen, maar talloze souvenirwinkels (ook wel toeristenvallen genoemd), een hoofdplein en een kerk. Super goed.
De haven
Wat uiteindelijk overblijft is de wachttijd voor de reddingsveer en de talrijke cafés en bistro’s bij de haven (die maar al te graag profiteren van de wachtende toeristen). Je zit daar en wacht. Collectief. Op de veerboot, die nog zo ver weg is. Als het woord “flegmatisch” nog niet had bestaan, had het moeten zijn uitgevonden voor Bastia en zijn loodzware zwaarte. De Germanisten kunnen beslissen of dit bijvoeglijk naamwoord op een ding kan worden toegepast (hier: stad). Ik kan alleen maar zeggen: iedereen die Bastia heeft gezien zoals ik weet wat ik bedoel. Zoals bekend heeft alles een einde (en alleen de worst …).
In het geval van Bastia betekent “einde” de aankomst van de veerboot. Onze veerboot. Tegelijkertijd realiseren we ons dat dit het begin is van de rest van onze reis naar huis. We beseffen: we verlaten dit prachtige eiland. Misschien komen we nog een keer, wie weet? Bij de ferryterminal kijken we op het elektronische displaybord naar welke ferryterminal we moeten gaan zodat we op de juiste ferry kunnen stappen.
Kort daarvoor hadden we bij de informatiebalie de verkeerde ferryterminal gekregen. Maar het maakt niet uit. Uiteindelijk halen we de juiste veerboot. Dat alleen al telt. Raak gewoon niet gestrand in Bastia! Terwijl we de haven verlaten, gaat de zon onder. In Bastia gaan de lichten langzaam aan en wordt de stad steeds kleiner. Terwijl ik bij de hekleuning sta en het gebrul van het zeewater hoor dat wordt opgeschuimd door de oprit van het schip onder me, betrap ik mezelf erop dat Bastia misschien niet zo erg is (voor een klassieke havenstad). Heeft Bastia vanaf deze (toenemende) afstand wel iets moois? Ik ben even geschokt door deze ietwat obscene gedachten. Dan wend ik me tot mijn vrouw, die naast me staat op de Rehling. Ik neem haar in mijn armen en samen denken we terug aan de afgelopen twee heerlijke weken op Corsica, waar we nu afscheid van moeten nemen.